Het mooiste plekje van de wereld!

Hola amigos!

Vorige week (19e) zijn we in El Calafate aangekomen. In El Calafate was het plan om de beroemde Perito Moreno gletsjer te bekijken en een trekking hierop te maken. Echter werd ons aangeraden om dit niet te doen. In El Chalten ligt de Viedma gletsjer. Dit is de grootste gletjser van Argentinie. Hierop kan je verschillende trekkings doen, die veel indrukwekkender zijn dan Perito Moreno.

De volgende dag stond dus een busje om 8 uur ´s ochtends voor ons hostel klaar om ons naar El Chalten te vervoeren. El Chalten ligt ongeveer 3 uur rijden van El Calafate af. Onderweg nog even bij een paar viewingpoints gestopt om mooie foto´s te maken. Bij het laatste viewingpoint kwam er een hele grote steen tussen de kap van het wiel en het wiel vast te zitten, dus konden we niet verder rijden. Gelukkig had de chauffeur wat gereedschap bij zich (blijkbaar gebeurt dit wel vaker), waardoor na 15 minuten op de steen gebeukt te hebben wij eindelijk verder konden rijden. Gelukkig kwamen we op tijd in de ´haven´ van El Chalten aan. Vanaf hier gingen we met een bootje richting de gletsjer. We hadden erg veel mazzel met het weer. Er scheen een lekker voorjaarszonnetje. Jammer genoeg was er nog wel een koud windje! De Viedma gletsjer wordt gevormd door het ijs vanaf de Patagonische zuidvlakte, dit is de derde grootste ijsmassa van de wereld op Antartica en Groenland na. De gletsjer beweegt per dag 1 meter in het midden en enkele cm aan de buitenkant. De gletsjer wordt op dit moment alleen maar kleiner.
Bij de gletsjer werden we in twee groepen ingedeeld: een Engelstalige groep en een Spaanstalige groepen. De Engelstalige groep bestond inclusief Taco en mij uit 5 personen en de Spaanstalige groep uit ongeveer 25. We hadden dus mazzel! Met onze gids gingen we richting de gletser. Bij de gletser kregen we de crampons aan (schrijf je dat zo?). En vervolgens gingen we de komende 2 uur over de gletsjer lopen. Echt geweldig! En indrukwekkend! Ook moesten we ons een paar keer goed klein maken om niet door de wind in een grote crevace geblazen te worden. Ten slotte een glaasje Baileys op de gletsjer gedronken (met ijs van de gletsjer).

De 21ste zijn we richting Puerto Natales (zuiden van Chili) vertrokken. Wat een papierwerk bij de grensovergang zeg! Ook had Taco nog een appel in zijn tas zitten en dit vergeten aan te geven op zijn immigratieformulier. Hier werd natuurlijk een heel probleem van gemaakt. Gelukkig kregen we nog net geen boete. In Puerto Natales verbleven we in het hostel Erratic Rock. Een aanrader van Nikkie. Om 3 uur begon in het hostel een Seminar over Torres del Paine, een groot natuurpark op 2 uur rijden van Puerto Natales waar je verschillende trekkings kan doen. De seminar was ontzettend nuttig. Hier kregen we o.a. te horen welke trekkings leuk waren om te doen, wat we mee moesten nemen qua ontbijt, lunch en avondeten, en wat voor spullen je nog meer mee moest nemen. Taco en ik besloten om het beroemde W-circuit te gaan lopen in 4 dagen (de meeste mensen doen het in 5 dagen, maar die nemen hun eigen tentje mee). Na alles geregeld te hebben, konden we onze tassen gaan pakken. Een beetje op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag moesten we natuurlijk wel fit zijn voor onze eerste trekking!

Dag 1: Glaciar Grey

Rond 11.00 uur kwamen we aan in het park Torres del Paine. Vanaf de ingang gingen we met een busje naar de haven en vanaf de haven namen we de boot naar Refugio Paine Grande. Tijdens de 3 o clock talk werd ons aangeraden om achteraan te blijven, omdat tijdens de boottocht ze je tas op een berg gooien. Dus wij deden alsof we druk in de weer waren met het organiseren van onze spullen voordat we de boot op gingen. Uiteindelijk besloten om de tassen maar bij ons te houden want het was inderdaad een berg van tassen. Omdat we zo snel mogelijk wilden beginnen, sprintten we bijna naar de eerste refugio, Paine Grande. Om zo licht mogelijk aan onze reis te beginnen, lieten we de meeste spullen achter in ons kamertje.

De eerste tocht bestond uit 11 km naar het tweede mirador (uitzichtpunt) en natuurlijk weer terug. Fris en fruitig begonnen we aan onze wandeling. Al gauw werden we ingehaald door twee jongens die ons bijna voorbij sprintten. Maar ons excuus is: Wij willen genieten van deze omgeving.
In Torres del Paine moet je elk soort weer verwachten, want dit gebied heeft zijn eigen microklimaat. De gletsjers zorgen hiervoor. De bergen zijn al gehuld in wolken maar dat geeft een extra mysterieuze sfeer aan het landschap. Je ziet ze langzaam langs de toppen glijden waardoor je af en toe de toppen gehuld in zonneschijn kan zien. Ze glitteren dan van de regen en ijzel. Prachtig!

het eerste deel is de vallei waaruit we ons omhoog moeten klauteren om onze weg te vervolgen tussen de bergwand en lago grey. De wind heeft het ons nog geprobeerd te beletten maar zo snel keren wij ons niet om. Het is moeilijk om in woorden te omschrijven hoe mooi het daar is. Vooral de stilte en de grootheid is enorm. Ondanks dat er waarschijnlijk vele toeristen rondwandelen lopen we bijna altijd alleen in dit park. Links zagen we stukken ijs in het meer langs drijven terwijl je aan de andere kant de wind in de berg hoort gieren.
Het eerste mirador bereikten we na ongeveer 1.5 uur lopen. Een uitkijkpunt op het meer en in de verte de Glaciar Grey. Even waren we stil. Daarna natuurlijk de nodige fotos geschoten. Dit is het punt waarop je kunt besluiten om terug te gaan. Maar dat is voor mietjes. Het is onze eerste dag dus wij kunnen best die andere twee uur nog hebben. 11km is prima te doen, alleen moet je je niet vergissen in het landschap hier. Nooit zal je langer dan 5 minuten op dezelfde hoogte  blijven. Twee uur later komen we aan bij Mirador 2. Lenneke heeft even geen zin om achter mij aan te stuiteren naar het uiterste puntje. Dus ik kom terug met mooie fotos, helaas is er van het kleine stukje gletsjer ijs dat ik had meegenomen niet meer over dan een beetje water. Zo dichtbij de gletjser, mijn dag was al gemaakt. Lenneke haar dag was gemaakt na een cracker met chorizo en wat chocolade! Met een volle maag kon ze de pas echt de omgeving tot zich nemen.

Omdat we pas rond 0100 konden gaan lopen was het nu al tegen 5 uur. Al die fotos nemen, neemt nogal wat tijd in beslag. We beseffen ons dat we nog terug moeten en dat we het liefst voor het donker weer terug willen zijn. Achteraf hadden we stiekem best door het donker willen gaan, maar we hebben er zo´n tempo achter gezet dat we ruim op tijd terug waren. Na deze tocht konden we wel weer wat voedsel gebruiken, waardoor we in een of andere water opslag plaats ons pastaatje hebben opgewarmd: ravioli met rode saus. Het was voedsel, laten we het daar op houden.

Dag 2: Valle del Frances

Deze dag was ontzettend zwaar. De eerste twee uur moesten we met volle bepakking naar Campenero Italiano lopen, wat prima te doen was. Daarna moesten we 2.5 uur alleen maar klimmen. Lenneke kon gelukkig haar backpack achter laten en ik nam alleen het broodnodige mee. Het eerste deel bestond uit het beklimmen van grote stenen. Lenneke vond dit helemaal geen pad, want we liepen door rivieren en over stenen, wanneer komt dat asfalt pad nou? Nooit! Na een dik uur hard klimmen kwamen we op een onoficieel mirador uit. hier hadden we mooi zicht op alweer een gletsjer en een berg, maar saai werd het niet. Helaas hadden we nog steeds geen blauwe hemel gezien maar helder was het wel. En we konden helemaal terug kijken op wat we gelopen hadden. Impressive, vonden we zelf.
De gehele dag hoorden we al donderslagen, wat lawines bleken te zijn. Op het punt dat wij van het uitzicht aan het genieten waren, kwam er een lawine naar beneden. We zagen de sneeuwwolk en we genoten. Totdat er een grotere naar beneden kwam. We zagen hem in volle glorie langs ons heen razen. omdat de sneeuwwolk ons bereikte, zijn we een klein stukje weggerend! Wat een prachtig geweld! later werd ons verteld dat dit bijna nooit gebeurd! Lucky us!
De rest van de weg was niet makkelijker! Gelukkig vermaakte Lenneke mij af en toe door op het landschap te schelden. Vooral het moment dat we voor de 10de keer naar een rivier moesten afdalen en meteen weer drie meter omhoog moesten klauteren en Lenneke deze rivier begroette met Godsamme heeft mij zeker een kwartier laten lachen. Het was echt een behoorlijke tocht voor onervaren hikers. Lenneke heeft zich er doorheen geslagen en kon zich na 5.5 uur eindelijk op de laatste rots hijzen. Wat een bikkel!
Wederom zagen we vooral veel wolken, er zouden meer bergen moeten zijn maar die hebben we niet echt kunnen zien. Maar als we ons 180 graden omdraaiden konden we alles zien. Hoge bergtoppen die rood opgloeiden in de zon en een eindeloze horizon met de vallei waardoor we omhoog zijn gekomen en de meren en bergen die er nog achter lagen. Zeker de moeite waard. Nu nog de afdaling en daarna de laatse kilometers naar ons nieuwe refugio.
Deze afdaling was hel. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Mijn lichaam is gemaakt om te klimmen, springen en te sprinten niet om af te dalen. Halverwege begon mijn rechter knie op te spelen. Maar dat heb ik natuurlijk nooit toe gegeven!
Op de terugweg liet de zon zich af en toe zien wat voor nieuwe kleuren en uitzichten zorgde! In het campanero Italiano hebben we gefeest op gedroogde fruit en noten, mueslirepen en een stukje chocolade en niet te vergeten het gletsjerwater wat we elke dag dronken! Helemaal klaar voor de laatste 5.5 km naar refugio Los Cuernos!
Wederom kon Lenneke het niet waarderen dat er zoveel losse stenen op ons pad lagen. Dus begon ze die systematisch aan de kant te schoppen. Zo dat pad is eindelijk opgeruimt! We hebben nog even alvast een voorproefje van de stranden van Rio gehad, alleen kwam de temperatuur niet overeen.
Resultaat na twee dagen: 50,1 kilometer gelopen!
Aangekomen in Los Cuernos was het tentje inrichten, pasta maken (dit keer tortolini´s met rode saus) en slapen. Nog bijna iemand gehad die bij ons tentje wilde komen inbreken en niet verwachtte dat wij in het tentje lagen, waardoor hij van schrik achterover viel en de komende 15 minuten niet meer op kon staan!´s Nachts werd Taco wakker gemaakt door wat geritsel bij zijn voeten. Na een schop, een keiharde piep en een hoge sprong, sprintte de muis vervolgens richting ons hoofdeinde. Heel netje de tent voor hem open gedaan, waardoor hij weer lekker naar zijn vriendjes terugkon. Vervolgens wel de rest van de nacht liggen luisteren of we niet nog meer bezoek kregen.

Dag 3: Refugio Los Torres

De derde dag zou een redelijk rustige wandeling zijn. Het was maar 11 km van Los Cuernos naar Los Torres. Deze dag viel mij echter het zwaarst (Lenneke). Mijn hielen deden pijn en bij elke stap die ik zette ging er een pijnscheut door mijn hiel. Taco had alleen een beetje last van een stijve knie. Na ons energierijke ontbijt: chocoladecereals gingen we met volle moed op weg. Het zonnetje scheen een beetje, dus het beloofde klaarblijkelijke een mooie dag te worden. De broeken werden tot driekwart opgestroopt en ook onze mouwen gingen omhoog. Een echt goede foto dag dus! Jammer genoeg moest na een uur de regen en de wind ons kleine feestje verstoren. Meestal houdt de regen maximaal een halfuur aan, maar dit keer besloot hij om steeds harder en harder te gaan regenen. Ook werd de tegenwind steeds harder. Na onze jassen aangetrokken te hebben en onze broekspijpen weer naar beneden gerold te hebben, bleef de regen maar doorgaan. Taco kon er de lol wel van in zien en zong de hele weg lang ´I set fire to the rain´ (nieuwe CD van Adele). Na 1,5 uur regen kon ik de lol er niet meer van in zien en begon ik mijzelf af te vragen waarom mensen voor hun lol 11 km door de regen gaan lopen met zere voeten. Niet echt mijn favoriete bezigheid. Na even onder een boompje crackers met salami gegeten te hebben, werd ik weer iets positiever en kreeg ik weer wat meer moed om verder te stampen. Eindelijk aangekomen bij hotel los Torres bleek dat de camping nog twee km verder lag. Deze laatste twee km, waarvan je niet verwacht dat je ze moet lopen waren het zwaarste van alle vier de dagen. Aangekomen bij de camping kwam het zonnetje weer een beetje terug, waardoor we in het zonnetje een spelletje konden spelen. Het was tenslotte toch pas half 4. Ik op 1 potje na alle potjes pesten gewonnen van Taco :). Vervolgens weer de tent ingedoken, want de kaarten waaiden weg en het begon weer te regenen. De rest van de middag - avond alleen maar keiharde regen gehad. We zijn naar het douchehok gerend om daar ons pastaatje te maken (wederom ravioli met rode saus) en vervolgens gaan slapen. Dit keer geen last gehad van muizen, maar wel van de kou. Gelukkig is Taco erg warmbloedig, waardoor hij zijn slaapzak met mij wilde delen.

Dag 4: Torres del Paine

De laatste dag wilden we de torres (torrens) van Torres del Paine bekijken. Taco zijn knie was iets beter. Mijn voeten maar een klein beetje. Wel had ik de gedachte je komt niet naar Torres del Paine om vervolgens niet de Torres te zien! Daarom besloten we maar om te beginnen met lopen en dan wel te zien waar we zouden uitkomen. Om 6 uur ging de wekker...dit vonden we echter iets te vroeg, dus liepen we op een schappelijk van 08.30 weg. Taco mijn veters heel hard aangetrokken, waardoor mijn voeten geen enkele bewegingsvrijheid meer hadden. Misschien was dat iets beter. En inderdaad was het iets beter! We stormden als twee fitte berggeiten de eerste 2,4 km omhoog (ongeveer 400 meter stijgen). Binnen mum van tijd waren we op het hoogste punt en wisten we niet wat we zagen. Het was zo ontzettend mooi om over het dal uit te kijken op het Lago Nordenskold en op de achtergrond de bergen te zien. Dit gaf ons nog meer energie, waardoor we binnen mum van tijd in Campamento Chileno zaten. Door een prachtig vallei gelopen. Vervolgens direct doorgestoomd door het bos naar campamento Torres. Uiteholde opgekrolde bomen gezien en nog veel meer andere gekke dingen. Binnen 2,5 uur kwamen we in Campamento Torres aan, terwijl en normaal 3,5 uur voor gerekend wordt. Vanaf Campamento Torres moesten we nog ongeveer een uur naar het mirrador. Dit was een behoorlijk heftig stuk. We moesten weer over rotsen klouteren om op de top de komen. Deze rotsen zijn iets te groot om weg te schoppen, dus moesten we er wel overheen. Tijdens onze klim begon het te sneeuwen. Dit gaf echter wel een heel Disneyachtig gevoel. And snow is way better than rain! Uitgeput aangekomen bij de top was het echter zo mistig dat we de Torres niet zagen. We besloten om maar even achter een rots te schuilen, crackers en muslibarren te eten en te wachten totdat de mist zou weg trekken. Op deze manier kon Taco zijn knie, die behoorlijk pijn deed, ook een beetje rust geven. Na ongeveer 20 km geklappertant te hebben, kwamen de torres tevoorschijn. En het was de moeite waard. Wat een geweldig gezicht! Drie grote rotsblokken en in de vorm van torrens met een groen - blauw meertje ervoor. Ook hing er nog een beetje mist over de torrens heen, waardoor ze er erg mysterieus uitzagen. Bijna een halfuur hebben we alleen naar de torrens gestaard. We waren zo blij dat we toch omhoog zijn gegaan. But what comes up, must come down en dat is zeker een feit! Het dalen ging bij mij redelijk soepel, bij Taco iets minder. Wilde het liefst zijn knie ontzien. Jammer genoeg vroegen verschillende gidsen hierdoor wel aan hem ´are you oke?´. Besloten om bij campamento chileno een rustpauze te nemen. Al ons eten op te eten en vervolgens de laatste km naar beneden af te dalen. Dit was een minder goed idee, want doordat we stil hadden gezeten, waren we wel erg stijf geworden en leken we net een stelletje oude berggeiten, die niet van hun bankje af konden komen. Redelijk heel kwamen we gelukkig beneden weer aan. Onderweg heel erg genoten van de laatste afdaling en nog heel wat mooie plaatjes geschoten.
Resultaat na 4 dagen: 50,1+11+22 = 83,1 km

Helaas ging de bus naar het hostel pas om half 8, waardoor we dik 3 uur op de bus moesten wachten. Taco zich bezig gehouden met mijn Sudoku boekje en een 3 sterren opgelost! Ik mezelf een beetje opgerekt en alle dansje die ik nog kenden op het grasveld uitgevoerd (met Taco zijn Ipod op mijn hoofd). Na hele verkleumd te zijn, mochten we eindelijk de bus in. Onderweg nog wat freaky dingen meegemaakt: o.a bagage van een man aan de weg werd in de bus ingeladen, waarna de man zelf keihard wegrenden. Bij het hostel aangekomen hadden we heel erg veel honger, dus zijn we naar een restaurantje dichtbij gelopen. Eigenlijk leek het volgens mij meer op strompelen. Daarna nog even gesocialized en vervolgens als twee uitgeputten berggeitjes ons bedje ingedoken!

Het plan voor de aankomende dagen is: maandag nemen we de bus richting Osorno en vanaf Osorno nemen we de bus naar Temuco, vanwaar we naar Pucon zullen gaan. Hier gaan we o.a. mooie meren en vulkanen bekijken.

P.s. realiseer je alstjeblieft wel dat wij in de afgelopen 5 dagen niet gedouched hebben, en alleen maar dezelfde kleren hebben aangehad. We hebben dus niet vals gespeeld, zoals ze zeggen tijdens de 3 o clock talk!