Puno en een klein beetje La Paz

Hoi allemaal! 

Vanaf Arequipa hebben we ´s ochtends heel vroeg de bus naar Puno genomen. Aan het eind van de middag in Puno aangekomen. Puno is stadje gelegen aan Lake Titikaka op 3800 meter hoogte. Puno is zelf een vrij oninteressant stadje. Behoorlijk vies, veel industrie. Maar ze hebben een goed restaurant. Hier hebben wij drie keer gegeten. 
Bij onze aankomst in Puno had ik een klein beetje last van de hoogte. Taco had helemaal nergens last van. Dus maar besloten dat ik even ging slapen en hij de boodschappen ging doen. Goede deal he! Wij besloten om in Puno een twee daagse tocht op Lake Titikaka te doen. 

De volgende ochtend. 30 april, werden we rond 08.00  uur opgehaald. Jammer genoeg hadden we geen oranje kleren bij ons, dus we konden niet als echte Nederlanders de eilanden op gaan. Met een busje werden we naar de haven vervoerd. Hier gingen we de boot op. We zaten in een groep met echt te veel Nederlanders: naast ons nog 3. Waarvan er eentje na ongeveer 3 minuten onze neus al uit kwam! Hij vond zichzelf vooral heel erg stoer, knap en hij wist alles beter. Terwijl hij echt ontzettend niet aantrekkelijk was en een spijkerbroek aanhad die behoorlijk strak in zijn bilnaad zat. Beetje verkeerd zelfbeeld dus. Na ongeveer 10 minuten varen, ging de boot weer rechtsomkeer. We waren nog wat passagiers vergeten! Nadat deze pasagiers ingeladen waren, konden we eindelijk verder. Onze gids sprak een klein woordje Engels. Zijn Spaans begrepen we beter dan zijn Engels. Zo was de gids zelf ´an original floating island´ sprak hij over coca lips en ship i.p.v. sheep.
Als eerste hebben we de floating islands of Uros bezocht. Op Lake Titikaka heb je ongeveer 67 van deze floating islands. En dit zijn echte floating Islands. Op de floating Islands werd ons uitgelegd hoe de eilanden gemaakt en onderhouden worden. Ook mochten we in de huisjes van de bewoners kijken. Alles maken ze hier van riet. Zowel de ondergrond van de eilanden, hun huizen en hun boten. Als je op de eilanden loopt, dan zak je een beetje weg met je voeten en voel je de eilanden bewegen. Een heel raar gevoel. Met een riete bootje zijn we vervolgens van het ene eiland naar het andere eiland gevaren en vanaf hier gingen we weer met de ´motorboot´ naar een volgend eiland. Het was ongeveer drie uur varen naar het volgende eiland. Wij zijn lekker achterop het dek in het zonnetje gaan zitten. Veelste mooi weer om binnen te zitten. Rond een uurtje of 3 ´s middags kwamen we op het eiland Amantani aan. Dit is een behoorlijk groot eiland. Op dit eiland leven er 10 verschillende communities en ongeveer 4000 mensen. Waar al deze mensen verstopt zitten, is voor ons de vraag. Op het Amantani eiland werden we over verschillende families verdeeld. Hier zouden we vandaag gaan logeren. Op een slakke tempo liepen we vanaf de haven naar de verschillende huizen van de families. Wij verbleven samen met een Japans meisje bij Nancy. De familie bestond uit Nancy, de moeder, en haar dochter. De vader was in Puno. Hij was hier niet aan het werken. Wat hij wel aan het doen was, weten we niet. Dat heeft ze niet echt verteld. Vlak nadat ze onze kamers had gewezen (we wisten niet wat we zagen....harstikke luxe kamers!), gingen we lunchen. De lunch bestond uit Guinea soep (een soort van rijstsoep), aardappels met een plakje gesmolten kaas, tomaat en komkommer en Moenia thee (een soort munt-limoen thee). Na de lunch moesten we allemaal bij het basketbalveld verzamelen en gingen we met de hele groep naar de tempel van Patchi Papa en Patchi Mama lopen. Opzich een leuke wandeling alleen werden we een beetje moe van onze gids. Hij herhaalde zichzelf 3x in zowel het Spaans als het Engels. Op een gegeven moment haalde ik de gids is en vroeg hij aan mij ´ben je moe?´ Waarop ik antwoorde ´nee´ waarop hij reageerde ´je moet langzamer lopen´. Geen idee waarom hij dat nou weer zei.
Aangekomen bij de tempel van Patchi Papa moesten we met drie coca bladeren drie rondjes om de tempel lopen en ze vervolgens onder de deur van de tempel leggen om Patchi Papa te eren. Daarna konden we de zonsondergang bekijken. Jammer genoeg waren en wel wat wolken, maar dit maakte de zonsondergang wel iets mysterieuzer. Heel mooi om te zien om de zon in het meer te zien verdwijnen en vervogens een schaduw over de rest van de eilanden te zien. Hebben hier dus heel erg van genoten. 
Met onze hoofdlampen op liepen we vervolgens weer naar beneden. Het was behoorlijk koude geworden, dus het was muts op en handschoenen aan. Gelukkig hoefden we niet heel erg lang te wachten, voordat we avond gingen eten. Het avond eten bestond dit keer uit aardappelsoep, rijst met een prutje van aardappels. De soep vond ik nog best lekker, maar de rijst met het aardappelprutje kreeg ik maar moeilijk door mijn keel. Ik probeerde Taco nog een deel van mijn eten te geven. Normaal heeft hij daar geen probleem mee, maar dit keer moest ik het zelf van hem opeten. Met veel moeite heb ik het uiteindelijk naar binnen gekregen. En daarna heel snel de moenja thee erachter aan. 
Na het avondeten hebben we Nancy het kaartspel ´Shithead´ geleerd (uitgelegd in het Spaans). Om toch een beetje contact met haar en haar dochter te krijgen. Daarna werd het tijd om ons aan te kleden voor het ´traditionele feest´. Wij kregen beide traditionele Puriviaanse kleding aan. De dochter kwam met een hele stapel kleding onze kamer binnen. 9/10 was voor mij en 1/10 voor Taco. Taco kreeg een poncho en een muts (voor hem een beetje een teleurstelling) en ik drie verschillende rokken, blouse en banden om de rokken aan te trekken en een doek om mijn hoofd. Ik was letterlijk veranderd in ´een Peruviaans bollie´ zoals Taco dat zegt. Aangekleed en al gingen we naar het feest. De lokale band speelde lokale muziek en er was lokaal bier. Ook kregen we de lokale dans geleerd. Taco dansde met de dochter en ik met Nancy. Ze waren heel erg verlegen en durfde ons bijna niet aan te kijken. Hoe de lokale dans nou precies gaat, daar zijn we nog niet achter. Het is iets met naar voren en achter lopen en je handen opzij bewegen en rondjes draaien. Als allerlaatst gingen we terug naar huis en lekker ons warme bedje in.

De volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijt voorgeschoteld: pannenkoeken. Na het ontbijt gingen we terug naar de haven en met onze ´motorboot´ naar het volgende eiland, Tanquilla eiland (Nee niet Taquilla eiland). Tanquilla eiland is een beetje een toeristisch eiland. We moesten 30 minuten ´pauze´ houden op de mainsquare om de verschillende marktjes te zien. Of te wel: koop spullen, toerist! Wij hadden hier vrij weinig zin in, dus lekker met een groep Canadese opgetrokken en ons eigen ding gedaan. Daarna was het lunchtijd. De gids had de afgelopen twee dagen 20x gezegd dat we tijdens deze lunch konden kiezen uit ´kingfish uit lake titikaka´ of omelet. Wij hadden echter onze eigen lunch bij ons. We waren een beetje rebels en hadden geen zin om ergens verplicht overpriced te moeten eten. We probeerde dit uit te leggen aan de gids, maar die bleef telkens maar antwoorden ´Yessss, you have two options kingsfish of omelet´. Uiteindelijk besloten wij maar gewoon aan de tafel te gaan zitten en onze crackers op te eten.
Na de lunch liepen we terug naar de haven. Hier mochten we even zwemmen: 5 minuten. Ik snapte niet waarom we maar 5 minuten mochten zwemmen, maar na het water ingesprongen te zijn, snapte ik het wel. Het water was ijs en ijs koud. Gelukkig konden we daarna lekker opwarmen op het achterdek op de boot. Heel gezellig met een paar Canadese gasten de drie uur durende terugtocht doorgebracht.

Vanaf de haven werden we met een taxi teruggebracht naar ons hostel. Hier hebben we even gechilled en vervolgens het stadje ingegaan opzoek naar een plek om Parilla te eten. Taco was hier een beetje huiverig over, want we wisten niet wat voor vlees we precies zouden krijgen, maar het was echt heerlijk!

De volgende ochtend vroeg de bus naar La Paz genomen. Nog bijna de bus gemist, doordat we bij de verkeerde terminal stonden. Gelukkig kwamen we daar net op tijd achter. Bij de grens moesten we langs de immigratie voor nog een mooie stempel in ons paspoort. Taco had zijn immigratieformulier met een rode pen ingevuld. Hier ging de buschauffeur een probleem van maken, terwijl nergens aangegeven wordt dat je het niet met rood mag invullen. Gelukkig waren de mannen die de stempels moesten uitdelen iets relaxter. In Copachabana moesten we overstappen. Hier kwamen we erachter dat mijn goede zonnebril uit de bus gestolen was. Bastards! Even een baalmomentje, maar meer dan dat kan je ook niet meer. Dus maar Pringles gekocht voor in de bus. In de bus naar La Paz een Nederlandse jongen ontmoet, die vooral in Bolivia was om verschillende bergen te beklimmen. Heel erg vet. Als wij nog tijd daarvoor zouden hebben, dan wilden wij dat ook wel doen. Op een gegeven moment moesten we de bus uit. We moesten namelijk een rivier oversteken. De bus ging op een stevige boot de rivier over en wij gingen op verschillende kleine wankelende bootjes de rivier over. We gingen letterlijk alle kanten op. Gelukkig werden we allebei niet zeeziek. Rond een uurtje of 5 reden we La Paz in. Wat een grote stad! Heel vet om vanuit de bus op deze inmens grote stad neer te kijken. In het hostel hebben we ons direct ingeschreven voor het avond eten, want we hadden geen zin om de stad in te gaan opzoek naar voedsel.

De volgende dag, 3 mei, een beetje onderzoek gedaan hoe we naar Rurrenabaque konden en een beetje door de stad geslenterd. O.a. naar de witchmarkets geweest. Hier kan je lamafoetussen kopen. Deze staan ter bescherming van je huis. Ook kan je hier plenty of souvenirs kopen. Ik helemaal blij van de winkeltjes. Taco wordt zo ondertussen een beetje moe van al dezelfde spullen. Omdat we al vanaf 9 uur door de stad aan het slenteren waren (we zijn tenslotte gewend geraakt aan het vroege opstaan) rond een uurtje of 5 terug gegaan naar het hostel en hier een film gekeken. La Paz is een super grote stad, en heeft behoorlijk wat te bieden. Twee mooie pleinen, waar op Plaza Murillo nog meer duiven aanwezig zijn dan op de dam. Maar het is er ook heel erg vies. Er hangt heel veel smog in de stad en de uitlaatgassen van het verkeer maken het er niet beter op. Gelukkig werken lolly´s heel goed tegen de vieze lucht en zijn ze hier ook nog eens heel goedkoop! Zelfs toen we afgezet werden, waren ze 10 cent per 2 stuks.

De volgende ochtend afgereisd naar Rurrenabaque.....maar daar vertelt Taco meer over.