Zuidvlaktes, vulkanen, gekleurde meren en Sucre!

Hola Chicos!

Na nog twee dagen in La Paz doorgebracht te hebben, hebben we 10 mei ´s avonds de bus naar Uyuni genomen. We namen de semi toeristische bus, want deze was de helft goedkoper dan de toeristische bus. De bus zag er goed uit en we kregen dikke dekens. De weg naar Uyuni was behoorlijk hobbelig. Voor Taco dus geen probleem om te slapen. Als het rijdt en hobbelt dan ligt hij binnen de korste keren te pitten. Ik had daarentegen wat meer moeite met slapen. Om de tien minuten moest ik mijn deken optrekken en het leek wel of mijn stoel een grote vibrator was. Uiteindelijk toch wel een beetje geslapen. Om 6 uur ´s ochtends kwamen we in Uyuni aan. En het hagelde!!!! We wisten niet wat ons overkwam. Vanuit de jungle, 30 graden, naar hagel. Uyuni is een stadje waar echt niks te beleven is en je moet er dan ook niet vanuit gaan dat er iets om 6 uur ´s ochtends open is. Wij een beetje door het stadje gedwaald en uiteindelijk bij een Amerikaan onder een afdakje gaan staan. Met hem aan de praat geraakt en vervolgens opzoek gegaan naar een plek waar we konden ontbijten en wachten totdat de touroperators open gingen. Na een heerlijk warm ontbijt na touroperator ´Red Planet´ gelopen. Deze tourcompany werd ons aangeraden door Tom en Madelon. Aangezien er in Uyuni veel onbetrouwbare touroperators zijn en er veel horrorverhalen rondgaan van dronken chauffeurs etc. wilden wij wel met een goede company, dus vonden we dit een goede aanrader. We konden dezelfde dag nog op een driedaagse tour gaan. Dit leek ons een goed idee aangezien er in Uyuni toch geen piep te beleven is. 

Om 11 uur vertrokken we. 6 personen achterin de jeep en voorin de chauffeur/gids en kokkin. Taco, Nick en ik werden met zijn drieen helemaal achterin de jeep gepropt. Het was echt heel erg krap. Met bijna onze knieen in onze neus gingen we op weg. We zaten met nog een Duitse jonge jongen in de groep en twee wat oudere Franse/Belgische. Een beetje een raar stel, waarvan een drie dagen last heeft gehad van hoogteziekte. 

Als eerst reden we langs een klein modderig dorpje, Colchani. Hier konden we natuurlijk weer allerlei souvenirs kopen, maar onze backpacks zitten al vol genoeg, dus zelfs de kleine lama beeldjes gemaakt van zout passen er niet meer bij :).
Vanaf Colchani reden we verder naar de Salar de Uyuni. Salar de Uyuni is de zoutvlakte van Bolivia. In het regenseizoen ligt er een grote laag water op de zoutvlakte, waardoor de lucht in het water weerspiegeld en lucht en weerspiegeling moeilijk te onderscheiden is. In het droogseizoen is de laag water bijna weg en door de witte omgeving krijg je een heel raar diepte effect. Wij zitten nu precies op de grens van regenseizoen naar droogseizoen dus we van beide hebben we wat gezien!
Heel raar om te zien hoe de lucht (in ons geval zwarte lucht) weerspiegelt en om je eigen reflectie te zien.
Door het rare diepte effect kan je dus op de Salar hele grappige foto´s maken. De avond van te voren had ik van Taco al de opdracht gekregen om over leuke foto´s na te denken en met voorbedachte rade hadden we een Wally de schildpad gekocht in Uyuni. Met zijn vieren (Nick, Philip, Taco en ik) hebben we ons behoorlijk uitgeleefd en behoorlijk wat foto´s geschoten. Nu is het erg moeilijk om op die LCD schermpjes te zien wat je doet (de reflectie van de zon is erg fel), dus uiteindelijk zitten er maar een paar goede foto´s tussen.
Op de Salar hebben we ook gelunched en zijn we vervolgens verder gereden naar een ´train graveyard´. Een goede speelplaats! Vanaf de train graveyard verder gereden naar San Cristobal, maar omdat het hoosde van de lucht besloot de gids dat we beter in 1 keer door konden rijden naar San Juan. Hier verbleven we in een Hospedaje. Taco en ik nog even in het dorpje rondgelopen om een beetje warme voeten te krijgen en de omgeving te bekijken. Vervolgens zijn we in de woonkamer bij onze groepsgenoten gaan zitten en kregen we warme thee met koekjes. De twee Franse vrouwen besloten om alvast naar bed te gaan en wij hebben vervolgens Nick en Philip het spel ´shithead´ uitgelegd en tot het avond eten werd geserveerd hebben we geshithead. Ontzettend veel lol gehad, maar wel koude handen, want kaarten vast houden met handschoenen aan in niet zo´n succes. Als avondeten kregen we pasta met een saus waar volgens ons een hele pot zout in gegooid was. Dat krijg je he als je zoveel zout tot je beschikking heb! Na het eten nog even geshithead en vervolgens onze bedjes ingekropen. Omdat ik na 30 minuten nog steeds in mijn bedje lag te trillen, mocht ik bij Taco in bed komen liggen, dus ik had een lekker warm kacheltje naast mij :).

De volgende ochtend ging om half 7 de wekker. Doordat het zo koud was, was het moeilijk om ons lekker warme bedje uit te komen. Maar we kregen wel een super ontbijt! Rond half 8 reden we richting de half actieve Volcano Ollaque die bij de grens van Chili en Argentinie staat. Vanacht had het gesneeuwd, dus je snapt wel wat wij hebben gedaan! Sneeuwpop maken duurde te lang, maar we hebben wel sneeuwballen gegooid. Vervolgens doorgereden naar een heel groot meer (naam vergeten). In het meer kon je de weerspiegeling van de bergen eromheen zien. Ook was het water van het meer nog bevroren. Na dit meer hebben nog meer meren bezocht. O.a. een heel groot meer met heel veel flamingo´s. In dit meer zat behoorlijk wat zwavel, dus het stonk behoorlijk! We zijn door de desert of Siloli gereden, hebben bergen bestaande uit verschillende kleuren gezien en een ´stone tree´, die zo gevormd is door thermische krachten en erosie door de wind. Rond 3 uur ´s middags kwamen we aan in Huayllajara. Hier hebben we een geweldige lunch gehad en na de lunch nam de gids ons mee naar de geisers op 5000 meter hoogte. Omdat het overdag was, waren de geisers niet zo indrukwekkend als in San Pedro de Atacama. Maar hier hebben we wel moddergeisers gezien. De gids ons nog gewaarschuwd dat we niet in de geisers mochten vallen, want die waren 190 graden celcius (als we het goed hebben verstaan). Taco en Nick nog wel even stoer gedaan en over een geiser heen gesprongen (af en toe hou ik mijn hart vast :P). Na de geisers doorgereden door the desert of Salvador Daly naar Laguna Verde, het groene meer. Deze groene kleur ontstaat door de reflectie van de zon en de wind. Het was hier behoorlijk waaierig en koud, en de hoogte voelde we behoorlijk. Taco en ik zijn er nog steeds niet goed in om rustig aan te doen op hoge hoogte. Dus af en toe werkt dat in je nadeel. Vanaf het groene meer naar de hotsprings gereden. Het was ongeveer 5 graden celcius en het huisje waar je je normaal omkleed was dicht. Dus het was bibberend onze zwemkleding aandoen en vervolgens de hotspring inrennen. Toen ik de hotspring in wilde komen zei Taco nog ´Pas op het is glad, hou je even vast´. Natuurlijk was ik weer eens te eigenwijs, waardoor ik als een zeekoe het water inkletterde en mijn voet behoorlijk schaafde. Waarop Taco zei ´Nu mag ik wel zeggen ik zei het toch´! De hotspring was heerlijk warm. En omdat onze gids zo slim was om ons vandaag mee te nemen naar de hotspring en niet morgenochtend waren wij 4en (de Franse dames wilden niet) de enige en hadden we dus het rijk voor ons alleen. Na ongeveer 40 minuten gebadderd te hebben, was het wel weer tijd om ons aan te kleed. De mannen sprintten de hotspring uit en kleedden zich rillend snel aan. Ik had een andere tactiek en bleef tijdens dat ik mijn bovenlijf aankleedde met mijn benen in het water, zodat ik niet een en al rilling was. Taco wilde nog wel een foto in alleen zijn boxershort om even te laten zien hoe stoer hij was :). Weer aangekomen in  Huayllajara werd het avondeten direct geserveerd. Ook kregen we een fles wijn om warm te worden. Na het avondeten weer geshithead en geprobeerd sterren te kijk, maar het was te koud en te bewolkt. Gelukkig mocht ik ook deze nacht weer lekker bij Taco in bed kruipen, zodat ik lekker warm kon worden. Wel blijkt dat ik telkens Taco zijn deken aan het stelen was. Ik heb er zelf niks van gemerkt :).

In vergelijking met de andere groepen konden wij lekker uitslapen, omdat wij al naar de geisers etc. waren geweest. Heel relaxed gingen we om 08.00 uur ontbijten. Toen ik even de kamer in wilde lopen om iets te pakken, was onze deur geblokkeerd en toen ik door het glas keek, zag ik dat een van de Franse dames met een plasje bloed naast haar voor de deur lag. Heel voorzichtig probeerde we de deur open te maken om haar te helpen. Ze was helemaal van de kaart. Gelukkig bleek ze uiteindelijk alleen maar een bloedneus te hebben en last te hebben van hoogteziekte. De rest van de dag heeft zij slapend in de auto doorgebracht.
Rond 09.00 reden we naar het Laguna Rojo, het rode meer. Dit meer heeft letterlijk een rode kleur. Weer kon je de weerspiegeling van de bergen in het meer zien en waren er behoorlijk wat flamingo´s aanwezig. Dit keer waren de flamingo´s behoorlijk actief en vlogen ze van de ene kant van het meer naar de andere kant. Geprobeerd om nog een close up te krijgen, maar dat was moeilijk. Daarvoor heb je wel een behoorlijke lens voor nodig. Vanaf het rode meer zouden we eigenlijk in een rechte lijn naar Uyuni terug rijden, maar omdat wij nog behoorlijk wat tijd hadden, besloot de gids om een soort van omweg terug te nemen, zodat we nog wat extra dingen te kunnen zien. Vanaf het rode meer reden we naar de ciudad perdido Italiano (the lost city of italy). Dit zijn een hele hoop stenen die door weer, wind en tijd zo zijn geslepen en op huizen lijken. Natuurlijk kon je op deze stenen klimmen, Taco zijn favoriete bezigheid :). Hier hebben we behoorlijk wat tijd gespendeerd en vervolgens zijn we doorgereden naar een gebied waar heel veel rotsen liggen die op dieren lijken. Ook hier mocht je op klimmen. 
Doorgereden terug naar San Cristobel. Onderweg hardcore in slaap gevallen op de schouder van Nick en er vervolgens achter gekomen dat ik een kwijl vlek op zijn t-shirt had achtergelaten......ieeellll!! Gelukkig kon hij er wel mee leven. In San Cristobel onze benen gestrekt en via de toeristische route teruggereden naar Uyuni. Rond half 6 kwamen we in Uyuni aan. Onze bus naar Sucre ging om 19.00 uur, dus we hadden nog even tijd om onze backpacks te herpakken en een hostel te boeken in Sucre.

De busrit naar Sucre toe was best relaxed. We hadden dit keer geen toeristenbus, maar de beste lokale bus uitgezocht. We kregen een dikke deken en hobbelend gingen we opweg naar Potosi. In Potosi moesten we overstappen. Gelukkig mochten we in de bus blijven wachten, totdat de bus er was. De bus van Potosi naar Sucre was iets minder ´luxe´, maar we zijn ondertussen wel wat gewend. Rond 04.30 ´s ochtends kwamen we in Sucre aan. En om 05.00 uur waren we bij ons hostel. Jammer genoeg hadden ze nog geen kamer voor ons vrij en moesten we wachten tot 10.30 (uitchecktijd). Wel konden we in de TV kamer op een bank chillen. Ik werd opeens heel erg ziek. Hoofdpijn, buikkramp, koorts, diarree. De hele mikmak. Taco nog geprobeerd om voor mij een bed te regelen, maar er was echt niks vrij. Taco nog een keer geprobeerd en gelukkig hadden ze rond 09.00 uur een kamer voor ons. Ik gelijk het bed in gecrashed en Taco mij de rest van de dag (en volgende dagen) heel lief verzorgd. Jammer genoeg was ik nog steeds niet in staat om iets binnen te houden en hield ik het liefst mijn ogen dicht. De ORS maakte het jammer genoeg alleen maar erger en smaakt ook nog eens heel erg vies! De volgende dag voelde ik mij wel al iets beter. En moest ik van Taco even naar buiten om een frisse neus halen. De dagen daarna ging het elke dag steeds iets beter en nu ben ik bijna weer helemaal beter. Alleen ben ik wel mijn buik kwijtgeraakt, maar die komt vast in Rio weer terug! 

In Sucre was vooral de bedoeling om heel rustig aan te doen en een beetje bij te komen. En dat doen we ook! We hadden al van verschillende mensen gehoord dat Sucre een hele mooie stad was en het echt een aanrader was om deze stad te bezoeken. En Sucre is werkelijk waar een hele mooie stad, een witte koloniale stad. Er hangt een goede sfeer in de stad, de stad is schoon en er is veel minder armoede te zien dan in de steden die we tot nu toe hebben gezien. De afgelopen dagen hebben we de stad een beetje bekeken o.a. naar het Mirador gelopen, waar je over de hele stad kan uitkijken. Vanochtend liepen we door de stad en verbaasden wij ons er weer over hoe mooi we deze stad vinden. In Sucre zijn er ook behoorlijk wat Nederlandse winkeltjes. Zo hebben we bij ´Flavour´ een stroopwafel, brownie en een echt worstenbroodje op de kop weten te tikken. En in een ander restaurant konden we als toetje appelflappen en Den Bosche bollen eten. Wij zijn samen voor de Den Bosche bol gegaan. Ook schijnt hier ergens een restaurant te zijn waar je hutspot kan eten. Deze hebben we nog niet gevonden en wij zijn ook niet van plan om hier naar opzoek te gaan.

Morgen gaan we met de bus naar Santa Cruz, een nieuw avontuur!