Rio de Janeiro

Lieve allen,

Ook al is het onze laatste avond in Rio de Janeiro en zullen we sommige mensen al eerder spreken dan dat ze dit blog zullen lezen willen we ons avontuur hier ook nog beschrijven. Want we hebben jullie wel wat te vertellen en ook willen we het zelf niet vergeten.

Laten we beginnen bij onze aankomst in Sao Paulo. Het bleek al meteen hoe de Brazilianen Boliviaans geld waarderen. Ze namen nergens onze overgebleven Bolivianos aan dus moeten we ze maar inlijsten en gebruiken als souveniers!
Daarna op naar het busstation van Sao Paulo om onze busreis naar Rio de Janeiro te regelen. Wat een omslag. Van het goedkope Bolivia naar het ontzettend dure Brazilie. Met het buskaartje naar het busstation van Sao Paulo konden we half Bolivia doorreizen. Zoals we al hadden afgesproken haalden we met onze ogen dicht de pinpas er doorheen en niet veel later renden we naar de pinautomaat om nog maar even wat meer geld te verkrijgen.
Ook was meteen het verschil tussen de mensen duidelijk, althans een klein verschil. Terwijl de Bolivianen ons geld wilden aftroggelen (lees vooral taxichauffeurs) kwam er een man achter ons aan rennen dat hij ons te weinig wisselgeld had gegeven. Dat is een mooi begin van onze reis in Brazilie! Niet veel later zullen we merken dat de Brazilianen veel minder geniepig ons geld zullen aftroggelen maar gewoon alles overpriced maken!
Een ander verschil; de Bussen. Ook al kosten de bus naar het busstation ons ieder een rib uit ons lijf... Ik heb nog nooit in zo een luxe bus gezeten. Misschien kwam dat omdat de bussen in Bolivia van iets mindere kwaliteit waren. Maar de stoelen vormden zich naar onze ruggen en langzaam zonken we weg. Ook konden we gratis, drinkbaar, water pakken en was de weg ook nog een geasfalteerd! Beter konden we het niet krijgen. Helaas duurde deze rit maar 30 minuten en mochten we onze, inmiddels veel te zware, rugtassen weer op de rug heizen en hopen dat we met ons Spaans een bus, in het Portugees sprekende land, konden regelen.
Na een aantal bedrijven te hebben bekeken hadden we een busrit voor een uur later te pakken. De goedlachse medewerker hielp ons goed door zo min mogelijk met een accent te praten. Ook hadden we meteen door dat Portugees wel degelijk totaal anders is dan Spaans. Toch konden we hem enigszins verstaan!
Een nieuw verschil tussen de mensen in Bolivia en Brazilie versperde mij de weg naar de wc. Een enorm opgepompte man. Ik heb weinig mensen in mijn leven gezien die zo breed waren (sorry Bas, maar hier ga je het niet redden.) De mensen dragen geen bolhoedjes meer maar echte petjes en de viervoudige rokken zijn ingewisseld voor minirokjes.
Na een heerlijke burger te hebben gegeten bij Bobs Burgers en deze te hebben ontvangen van een breed glimlachende homo gingen wij buswaarts. Wederom was dit een prima bus en vooral de weg was weer hobbelloos. Helaas was het uitzicht wel een stuk minder interessant; Asfalt, grijze gebouwen en wegrestaurants.

Lenneke zat de gehele weg in haar handjes te wrijven terwijl ze aan het zonnige copacabana dacht. Gelukkig sliep ze het grootste deel van de weg en maakte ze de stortbuien niet mee. Helaas volgden deze boze wolken ons en kwamen we niet aan in een zon overgoten Rio. Maar hadden we het gevoel dat we terug in Nederland waren tijdens een woeste herfststorm.

De volgende ochtend werd ik wakker door een hels gekletter. Het regende nog steeds.. Ik durfde Lenneke niet wakker te maken en sloot mijn ogen weer. Het grijze weer werd goed gemaakt met een overheerlijk ontbijt. Chocolade cake, vers (wit) brood, meloen, cereals, warme melk (ranzige troep..), en fruitdrank. Hier konden we onze lege Boliviaanse maagjes goed mee vullen.
We trokken de stoute schoenen aan en liepen voor het eerst door het oh zo gevaarlijk Rio. Copacabana was maar 5 minuten lopen dus dat moesten we droog nog wel halen, dachten we. Maar net voordat we het witte strand en palmbomen zagen staan besloot moedertje natuur haar grote tuin maar weer eens te besproeien en zijn we in looppas terug gevlucht naar ons hostel. Hier hebben we de rest van de dag gezeten en ons vermaakt met mannentennis.
Aan het eind van de dag was het droog en besloten we het nogmaals te proberen. Dit keer haalden we het strand! De slippers gingen uit en de voeten voelde het zachte fijne, welverdiende, zand. Aangezien we een aantal netten zagen hangen wilden we wel even volleyballen maar hadden geen bal. Die werd dus vrij snel aangeschaft. Een heuse Wilson bal (brakke bal)!

Ik had Lenneke wat lesjes beloofd dus les 1 kon beginnen. Gelukkig heeft ze behoorlijk wat balgevoel en kon ze algauw een balletje hooghouden! We hebben nog even een volleybal training bekeken en zijn toen hostelwaarts gekeerd om ons om te kleden en in te drinken voor onze eerste avond! Natuurlijk begonnen we met een caipirinha!

Gelukkig begon het net te regenen toen we naar Lapa werden gebracht. Misschien moeten we even uitleggen wat Lapa is. Dit is in principe een buurt waar je de beroemde mozaiek trap vind. Maar op vrijdag avond is het een synoniem voor een straatfeest. Het wordt ook wel een voorproefje van het carnaval genoemd. Overal staan mensen op de straat te drinken, te praten en vooral te dansen. Vooral de samba dans wilden wij zien. 
We besloten met het hostel mee te gaan omdat ze zouden vertellen welk gedeelte veilig en welke onveilig was. Achteraf konden we dit zelf ook wel bedenken aangezien hij vooral donkere lege steegjes aanwees als gevaarlijk. Met een stel Chilenen en Columbianen werd ons de weg gewezen. Zelfs in de (mot)regen waren er ontzettend veel mensen aanwezig.
Als eerste liepen we langs de mozaiektrap. Waar we meteen geconfronteerd werden met een jeugdig tweetal die lekker een lijntje snoven. Dit waren de jongens waar we voor moesten oppassen!
Langs de samba en de reggea straat liepen we naar het witte aquaduct waaronder we tegen de regen konden schuilen en waar ook de live sambaband stond. Dit werkte als een soort levende juke box. Als je er een muntje in stopte bleven ze spelen anders hielden ze op. Maar dit werd onze favoriete plek. Aangezien iedereen hier helemaal los ging op de snelle passionele beats van de Samba. Na een klein rondje te hebben gemaakt door een ongure buurt kwamen we hier terug en kwamen de mannetjes met de caiparinhas voor 2.5 reales (omgerekend ongeveer 1,75 euro) langs en als snel waren we net zo goed in de samba als de locals. Deze vonden het totaal niet vervelend om het ons te leren. Al snel had Lenneke een wannabe Braziliaan aan de haak geslagen die eigenlijk uit Chili kwam. Hij leerde ons de Samba, maar daar kwam een echte Braziliaanse en die liet even zien hoe het moet. Met open mond hebben we gekeken hoe snel ze haar voeten kon bewegen. Daarnaast bewogen haar heupen en haar schouders ook nog eens. Wij hadden al moeite me de voetjes.
Helaas maakten we ook mee dat een groepgenoot zijn camera al gestolen was. Gelukkig hadden wij besloten om niks mee te nemen en voor de volgende week een wegwerpcamera te kopen. Hij baalde als een stekker tot hij een goede joint kreeg en hij halfverdoofd mee stond te deinen op de drums. Onze Chileense vrienden, die mij overigens Forlan noemden, waren bij de band gaan staan en hebben de drums weten te veroveren en mochten erop spelen. Een super komisch duo! Lenneke werd mee getrokken door een Braziliaan die haar samba leerde en steeds dichterbij ging dansen. Drie braziliaanse dames probeerde mij Samba te leren toen Lenneke perplex terug kwam om vertelde dat haar leraar haar had proberen te zoenen. Algauw was ze het vergeten en deed ze met de dames mee. Met handen en voeten werk probeerden we gesprekken te voeren en waren we alsnel vrienden en vroegen ze of we mee naar de club gingen. Wij wilden wel en al snel volgde de gehele groep.
Binnen in de club was het al helemaal een losse bende. Iedereen stond al zwetend te schudden en te zingen! Lenneke kreeg een cursus bilschudden terwijl de dames omstebeurt tegen mij aan schuurde. Ik wist niet meer waar ik kijken moest... Het voordeel van een blonde dame zijn is dat de barman algauw gecharmeerd van je is. Geen woord gesproken en hij was al verliefd, who can blame him, en kreeg ze gratis bier mee. Prima! We hebben geen moment stil gestaan!
Helaas werd mijn plezier verstoord door een lange donkere dame die mij bij mijn haar greep en me een undecent proposal deed waar ik niks van wilde weten. Op subtiele manier heb ik mijzelf bevrijd en duidelijk gemaakt dat ik haar niet echt interessant vond. Een half uur later stond ik oog in oog met deze vrouwelijke versie van Bokito en vertelde ze me dat ze een aantal vrienden buiten had staan die mij wel even wilden aftuigen dus dat ik moest oppassen. Lenneke wilde zich er nog mee bemoeien maar die heb ik snel weg geduwd want deze dame was op oorlogspad. Het was een bizarre enigzins enge ervaring maar daarna hebben we haar niet meer gezien en ging ons feest vrolijk verder. Tot in de late uurtjes hebben we caiparinhas gedronken (het verloren vocht moest toch weer herwonnen worden) en gedanst! Wat een verschil met het uitgaansleven in Nederland waar de meeste mannen eerst moeten drinken voordat ze de dansvloer opdurven. Hier zit het in het bloed en dansen ze allemaal en met een passie waar wij u tegen zeggen.

Wij hebben ons mee terug naar het hostel laten nemen door onze Columbiaanse vrienden en zij vertelden ons de vertaling van de liedjes. Maar deze zullen we hier niet herhalen. Laten we het erop houden dat deze redelijk erotisch zijn.

Wij vonden onszelf redelijke bikkels aangezien we om 6 uur thuis kwamen en we om half 9 alweer vrolijk aan het ontbijt zaten. Na nog enigszins aangeschoten ons ontbijt te hebben opgegeten hoefden we elkaar alleen maar aan te kijken en sjokten we terug de trap ons en terug ons stapelbed in. Rond half twee hadden we onze roes uitgeslapen en onze energie hervonden.

De regen was gestopt maar de wolken waren gebleven. Toch stond voor vandaag de tweede volleybal les op het programma. Ondanks de afwezigheid van de zon bleef de temperatuur behoorlijk aangenaam rond de 22 graden. Het geklopt in Lenneke haar hoofd was niet genoeg om haar futloos achter de bal aan te rennen want de eerste les was dat ze de bal nooit op de grond mocht laten vallen of afvangen!Hier hebben we al onze energie aan verspeeld. Dus eenmaal aangekomen in het hostel en gegeten te hebben kwamen we niet verder dan de pooltafel en ons bed.

Zondag was de dag dat we de sfeer zouden proeven van het Zuid Amerikaans voetbal. Vasco vs Americana. Vasco is een grote ploeg en zou spelen in de finale van de Copa do Brasil. Dus dat wilden we wel zien. Helaas is het grootste stadion van de wereld, Maracana, gesloten vanwege renovatie dus moesten we uitwijken naar een grijs stuk beton. De tegenstander had amper publiek maar dat maakte het publiek van Vasco meer dan goed. 90 minuten lang werden er liederen gezongen er werd er samba gespeeld. Ook qua spel hadden we geluk want na de eerste 5 minuten stond vasco al op 1 - 0 voorsprong. Lenneke ging er zo in op dat ze een bandana van vasco kocht en begon te dansen! Wat een ervaring, het gezang, het geschreeuw als een pass verkeerd aankomt en de vreugde van een goal! Een tegenvaller was dat we zagen dat het kaartje 30 reales koste terwijl we toch 80 hadden betaald aan het hostel. Maar ook daar hebben we oogkappen voor opgezet.

Omdat we natuurlijk nog jong zijn, Lenneke ietsje jonger dan ik, maakten we ons op voor de nacht. Een caipifrutta, met aardbei, en we waren alweer in the mood. Samen met Alfredo en Felipe en Reico, gingen we naar een rockcafe. Hier draaiden ze heerlijk oude rock maar ook de goede stevige rock waar Bas en ik van kunnen genieten. (race against the machine) Hier kreeg Lenneke haar meest originele compliment ooit: You have the most beautifull eyes ive ever seen! Natuurlijk zwichte ze hiervoor en had ze geen oog meer voor mij.. De rest van de avond verliep weer zoals als de vrijdag alleen dan zonder de samba maar met meer gespring. Een aantal dames waren zo ontzettend dronken dat er van hun motoriek niks meer overbleef en ze menig drankje uit mensen hun handen stoten! Rond een uurtje of 3 zaten we er helemaal doorheen. Ik wordt natuurlijk alweer 28, dus ik had een excuus! Onze jolige vrienden voerden nog een goed gesprek met de taxichauffeur waardoor hij een reggeaton clip opzette en deze mannen ophitste met vrouwelijk schoon dat goed kon dansen. Ik keek natuurlijk niet want ik had mijn vrouwelijk schoon naast me zitten.

Maandag vonden we dat het tijd werd om wat cultureels te gaan doen. Dus we stonden vroeg op, enigszins vermoeid, en spraken met Reiko, aka paul mccartney, af dat we naar het Christus beeld zouden gaan, want het was een zonnige dag! Het was erg fijn om een keer niet alles te moeten vragen omdat Reiko vloeiend Spaans en een beetje Portugees sprak. Toch was het nog een jacht naar de goede bus en metro. Blijkbaar is het betalingssysteem per busmaatschappij verschillend. Een paar kleine favella jongeren vertelden ons waar we eruit moesten zonder dat we er iets voor moesten opgeven.
Zodra we de bus uitliepen werden we besprongen door 3 mannen die ons een alternatief voor het Christusbeeld treintje probeerden aan te smeren. Na al onze ervaring hadden we natuurlijk geen moeite meer met nee zeggen. Het was zelfs ons eerste verdedigingsmechanisme geworden. We staken de straat over en daar probeerde een vrouw het nogmaals. Deze besloten we gewoon te negeren!

Het treintje omhoog was spektaculair. Langzaam sputterde het tegen de steile berg omhoog om ons van het uitzicht te laten genieten. De bomen laten af en toe gaten liggen en konden we delen van Rio beneden ons zien liggen. Ook kregen we eindelijk een goed zicht op de favellas. We hadden namelijk gedacht dat je die makkelijk kon bereiken. Maar je moet echt moeite doen om in een favella te eindigen. Ze liggen allemaal tegen de bergen aan. Als je wilt kun je dus gemakkelijk in Rio lopen zonder dat je echt een favella tegen komt!
In het treintje werd er natuurlijk samba gespeeld voor een kleinigheid. Maar omdat wij al betere live muziek hadden gehoord werden we er niet warmer of kouder van! het uitzicht is prachtig. Aan de ene kant ligt Rio verspreid over tegen de bergen en over het land. Natuurlijk moest ik even het Maricana stadium zoeken. Als je je omdraait zie je de stranden en de eilanden in de zee liggen. We zijn zo gewend dat alles zo vlak is in Nederland dus het is een machtig gezicht om al die bergen uit het water te zien komen. Het beeld zelf is behoorlijk indrukwekkend van zo dichtbij. Een mooi geschenk van Portugal en natuurlijk een mooie inkomsten bron. Helaas was het natuurlijk weer stampvol met touristen (wij zijn trekkers geen touristen!) en daar wordt ik niet vrolijk van.
Reiko had erg veel plezier met het maken van fotos terwijl wij eigenlijk wel weer verder wilden. Ook begon het te waaien en kreeg Lenneke het koud! Uiteindelijk konden we Reiko uit zijn fotospree lostrekken en begonnen we aan onze zoektocht naar de bus naar Santa Theresa. Hier kunnen we vrij kort over zijn. In het weekend schijnt dit een ontzettend leuk wijkje te zijn waar iedereen op straat eet en drinkt maar door de weeks was er geen drol aan. Dus gingen we maar op zoek naar de beroemde Lapa stairs. Want die hadden we immers alleen in het donker gezien. Een taxichaffeur vertelde ons dat deze erg ver weg waren en hij kon de weg niet goed vertellen. Wij besloten gewoon richting de wijk Lapa te lopen en niet langer dan 5 minuten later liepen we een trap af welke was bedekt met groen, geel en rode mozaiek. Blijkbar kent niet iedere taxichauffeur de stad op zijn duimpje.
De trap is het werk van een man die hier pas mee klaar zal zijn  als hij sterft. Zo omschrijft hij zijn levenswerk zelf. De trappen zelf zijn ondertussen helemaal bedekt met de kleuren van brazilie en allerlei tegels. De muren beginnen ook al aardig gevuld te worden. Het is een spel van kleuren maar als je de tegels individueel bekijkt kom je vele landen tegen. Nederland en haar molens is ook vertegenwoordigt. In zijn werk komt tegenwoordig bijna altijd een zwangere vrouw of man voor. We hebben ons laten vertellen dat zijn vrouw zwanger was en tijdens de zwangerschap stierf. Hierna schijnt hij wat doorgedraait te zijn en komt deze gebeurtenis altijd terug in zijn werk. We hebben hem zien lopen en hebben zelfs even met hem gesproken in zijn atelier! Erg bijzonder is dat niet want hij loopt elke dag rond om aan de trap te werken. Na vele actiefotos lieten we Lapa achter ons en besloten we richting hostel te gaan. Reiko wilde nog even naar Botafogo maar wij besloten dit een andere dag te doen aangezien wij genoeg tijd hadden om alles te bekijken. Om onze moeie lichamen tot rust te laten komen gingen we op tijd naar bed

Na zo een cultuur boost konden we het niet laten om een strand dag in te plannen. Ook was het weer prima. Af en toe een wolkje om Lenneke haar huid te beschermen. Copacabana was ons eerste strand. Snel ploften we neer en gingen de kleren uit en de bikini en de, normale, zwembroek aan. Algauw kwamen de kleine zwembroekjes langs en had ik Niek belooft om een mooie vrouw mee te nemen voor hem. Aangezien ik geen ruimte meer heb voor een Braziliaanse zal hij het moeten doen met fotos. Natuurlijk hebben we voor Brit nog een goed afgetrainde braziliaan in zijn strakke onderbroek op de foto gezet!
Na even genoeg zon vitamines binnen te hebben gekregen besloten we een stukje te gaan wandelen. Twee afgetrainde dames waren verder op het strand aan het beachvolleybaltrainen onder leiding van een bulderende, niet afgetrainde, braziliaan. Hier hebben we ons weer een uur mee vermaakt en slenterde toen via het fort door naar Ipanema. Tussen Ipanema en Copacabana in staat het fort. Naast dit fort is het surfers walhalla. Hoge golven zorgen voor veel surfplezier. Langs Ipanema strand staan veel bordjes met gevaar. Dus we besloten om hier maar niet te gaan zwemmen. Zelfs de plaatsen waar deze bordjes niet stonden waren best heftig. De onderstroming en de hoge golven maakte het ons erg spannend. Ik kon me Iquique nog herinneren dus ik had iets meer respect voor de kracht van de zee. Wat een heerlijk water... eindelijk geen ijswater maar gewoon normale temperatuur waar je lekker uren in kunt weken! Natuurlijk moesten we het ultieme tropische gevoel nog voelen. Dus we kochen een kokosnoot, gingen onder een palmboom zitten en zonken weg in gedachten terwijl we over het witte strand naar de zee staarden! Lenneke haar gedachten werden algauw onderbroken door de smaak van de kokosmelk, want deze vond ze niet te harden. Alleen als ze op een onbewoond eiland met niks anders te drinken zou zitten zou ze het kunnen drinken.
Het is hier bijna winter dus de zon gaat helaas al vroeg onder, rond een uur of half 6. We sloten de dag af met een beachvolleybal sessie waarin Lenneke erg gefrustreerd raakte omdat ze vond dat het minder goed ging. Erg fanatiek maar denkt ook dat ze alles meteen kan! (Lenneke en de zevenmijlslaarzen)
Omdat ons geld toch echt opraakte gingen we ons eigen prutje maar klaarmaken. Natuurlijk was dit een genot! Het souveniershoppen waar Lenneke aan verslaafd is geraakt hoefde dus niet lang op ons te wachten. Langs Copacabana beach ligt een marktje waar ze allerlei Braziliaanse producten verkopen. Van capoeira broeken tot kaarten van Zuid Amerika. Aangezien ik toch beloofd had nog met Lenneke te gaan shoppen als compensatie voor de busrit naar Rurrenabaque heb ik mijn beste glimlach en geduld tevoorschijn getoverd.  ´Nou, schat deze staat je toch minder mooi dan die witte die je net aan had. Vind je? Ik vind je billen juist mooi in dit broekje!´
Een capoeirabroek en een kort broekje later konden we weer gaan. Dinsdag avond verder maar een beetje rustig aan gedaan, zodat we woensdag weer met alle energie naar het strand konden gaan als het moi weer zou worden......

Woensdagochtend werden we wakker met een heel dik wolkendek. Ondanks dat het bewolkt was, was de temperatuur aangenaam en waren de omstandigheden goed om te volleyballen op het strand. Omdat Taco nog behoorlijk moe was, besloten we om eerst even neer te crashen dichtbij een volleybalveldje, waar een aantal mannen op een wat oudere leeftijd met een wat dikkere buik aan het volleyballen waren. Taco deed behoorlijk snel zijn ogen weer dicht en ik heb met genot gekeken naar hoe deze mannen door het zand heen ploegden. Maar toch wel veel respect als je dit nog op zo´n oude leeftijd doet. Waarschijnlijk was ik iets te intens aan het kijken, want al snel kwam een van de mannetjes op ons afgelopen of we mee wilden doen ´darling...darling...do you want to play?´. Heel snel maakte ik Taco wakker...´Taco je moet volleyballen!´. Uiteindelijk was het moeilijk met de teams of iets dergelijks, dus deed Taco zijn ogen weer dicht en bleef ik onze spullen met mijn leven bewaken. Ik had dit keer op let dienst. Rond een uurtje of 12 kwam het zonnetje doorzetten en werd het alleen maar aangenamer op het strand. ´s Middags zijn we weer naar Ipanema beach gelopen en hebben we bij de volleybalveldjes een beetje gespeeld. Ook vandaag waren er weer behoorlijk hoge golven en de stroming van het water was best sterk. Taco is net een vis in het water, maar ik ben meer een wankelende vuurtoren die stand probeert te houden tegen de sterke stroming. Aan het eind van de middag terug gelopen naar Copacabana en onderweg een aantal spelers van het Nederlandse team tegen gekomen. Echter herkende wij ze niet echt en zij herkenden ons wel ´He Nederlanders!´. Een stuk verderop realiseerde wij pas dat dat de bankzitters van het Nederlandselftal waren. Achja...je kan ook niet alles weten :p.
Woensdagavond was er salsa night in een club dichtbij ons hostel. Om 10 uur was er een gratis dansles en tot 12 uur kon je gratis bier drinken. Dat is nogeens leuk. Alhoewel we al een salsales gevolgd hadden en de beginpassen ons goed afgingen, was het portugees wel een beetje moeilijk, waardoor ik niet altijd doorhad wat we nou moesten doen. Na ongeveer een halfuurtje mochten we in paren dans en Taco en ik waren natuurlijk een paar. Jammer genoeg hadden ze een doorschuifsysteem, waardoor ik maar 2 minuten met Taco mocht dansen en toen weer door moest naar de volgende man. Ik had het gelukt dat ik na Taco met zwetende niet lekker ruikende Brazilianen mocht dansen, die mij toch echt iets te vast wilde vastpakken. Blughhh...waarom bestaan er in Brazilie geen normale mannen zoals Taco, die niet gelijk naar je gaan knipogen, die lekker ruiken en geen rare draaien met je willen uitvoeren. Dus nadat we klaar waren met het doorschuifsysteem wist ik niet hoe snel ik weer terug moest rennen naar Taco om samen onze salsakunsten uit te voeren. Na een uurtje of 12 veranderde de muziek lichtelijk, maar dat maakte het niet minder leuk! Behoorlijk wat Europese songs kwamen langs waar we lekker op konden dansen. Omdat we al vanaf 10 uur aan het dansen waren, hadden onze voeten en onze oren het rond een uurtje of 02.30 wel gehad, dus besloten we om terug naar het hostel te gaan. Dit keer wel een taxichauffeur die keurig het bedrag van de meter aanhield en niet opeens een stomme tabel erbij ging halen, waardoor je meer moet betalen.

Donderdag waren we een beetje brakjes van de vorige avond. Toch gingen we redelijk op tijd ons bed uit. Het weer was niet heel erg mooi, dus besloten we dat het goed weer was om eens een lange wandeling door de stad te maken. Midden in Rio ligt een heel erg groot meer, waar als het mooi weer is behoorlijk wat te doen is. Wij besloten om langs het grote meer naar de botanische tuinen te lopen. Omdat het behoorlijk bewolkt was en er wat mist hing, was de sfeer bij het meer een beetje mysterieus. Het meer is echt groot. Toen Taco mij op de kaart liet zien waar we heen moesten lopen, dacht ik wel even wowwww! Uiteindelijk viel het best mee en kwamen maar lichtelijk vermoeid bij de Botanische tuinen aan. De Botanische tuinen waren ook heel erg groot en de sfeer is heel sereen. De omgeving rond de botanische tuinen is druk, maar in de botanische tuinen is het zo rustig. Je hoort jezelf bijna lopen. Als eerste wilde ik graag naar de monkeyriver, want ik wilde graag aapjes zien. Jammer genoeg waren er bij de monkeyriver geen aapjes. We besloten om door te lopen en de rest te bekijken. We hebben o.a. hele grote cactussen, orchideeen tuin, stukje oerwoud, japanse tuin, rozen tuin (zonder rozen), grote palmen, grote fontijn, tucans en uiteindelijk aapjes gezien. Taco was heel voorzichtig een foto aan het maken van de Tucan die boven ons in de boom zat en opeens hoorde ik wat ritselen en toen zag ik de aapjes. Ze waren niet echt heel erg bang voor mensen, want ze kwamen zo dichtbij. Eentje kwam voor mij zelfs iets te dichtbij ´No monkey...you can not get my food´! Na de botanische tuinen liepen we verder naar Leblon centrum. Leblon centrum is niet heel erg interessant. Heel anders dan het Rio dat we tot nu toe hebben gezien. Een iets armere wijk waar het wat grauwer en de straten wat viezer zijn. Via Leblon centrum naar Leblon beach gelopen. Ook Leblon beach blijkt een goede spot voor surfers te zijn en er staan hier op het strand heel veel beachvolleybalnetten. Jammer genoeg misten de spelers nog. Via Leblon beach naar Ipanema beach gelopen en even voor het Ceaser Park hotel gestopt om te kijken of we een glimp van het Nederlands elftal konden opvangen. Op een gegeven moment stopte er een bus voor het hotel, dus wij dachten ´Neee dit ga je niet menen´ jammer genoeg stapten er alleen wat toeristen uit te bus. Helaas! Wij even op de boulevard wat crackers gegeten en toen ik opeens om keek zag ik hem lopen: de bondscoach van het Nederlands elftal met staf (Philip Cocu, Keeper trainer en fysio). Ik stond als een kind van 12 te springen en tegen Taco te roepen ´Kijk daar heb je hem!´. Snel een paar fotootjes geschoten. Zij liepen verder richting Copacabana beach en aangezien wij toch dezelfde richting opmoesten, besloten we dat we ook wel richting die kant konden lopen. Bij de surfers hotspot werd er door een meisje aan Philip Cocu en de keeper trainer gevraagd of dat meisje een foto met hun mocht maken met een kussen in de vorm van een hart. Dit vonden zij geen probleem. Wij vroegen ons af of zij nou wisten wie zij waren of niet. Even later vroegen ze aan ons ook of ze met ons op de foto mocht. Dus wij gevraagd of zij wist met wie ze net op de foto was geweest. Zij had geen idee. Ze was bezig met een kunstproject en wilde mooie mensen fotograferen met een rood hart. Wij uitgelegd dat die twee mannen best ´beroemde´ mensen in Nederland zijn. Te hilarisch voor woorden. Uiteindelijk kon ik al mijn moed bij elkaar schrapen en aan Bert van Marwijk vragen of ik een foto van hem en Taco mocht maken. Jeetje wat is die gast droog. Met trillende handen nam ik de foto. Taco vroeg of ik niet met hem op de foto wilde, maar ik durfde niet. Vervolgens nog even surfers gekeken en verder gelopen naar Copacabana. Hier kwamen we Bert natuurlijk weer tegen. We leken wel een stelletje stalkers! Vermoeid maar wel heel erg vrolijk kwamen we weer in het hostel aan en besloten we om deze avond een beetje op tijd naar bed te gaan.

Vrijdag staat bij ons in het teken van ´Lapa´. Alhoewel we daar pas rond een uurtje of 12 ´s nachts heen zouden gaan, moeten we wel hier goed voor uitgerust zijn om tot in de vroege uurtjes samba te kunnen dansen. Het was vandaag weer bewolkt dus het was niet echt lekker weer om naar het strand te gaan. Toch wel even langs de Copacabana en Ipanema gelopen. Uiteindelijk op Ipanema gaan beachvolleyballen met vier beetje bijzondere gasten. Zo´n partijtje is toch anders dan oefenen met Taco. Hij slaat meestal redelijk in mijn richting, maar nu moest ik opeens rennen en inschatten waar de bal kwam. Weereens wat nieuws, maar wel leuk. Natuurlijk was Taco de ster van het veld :). Omdat we onder het zand zaten (ja wij duiken heel veel!), gingen we even de zee in en de stroming was sterk! Niet normaal...ik werd bijna getackeld door de zee en Taco werd op de kust gegooid door een stiekeme golf.
´s Avonds stond dus Lapa op het programma. We kregen van de barman van het hostel een lift naar Lapa toe. We waren nog even bang dat het weer een regenachtig Lapa zou worden, maar gelukkig bleef het droog. Lapa was nu heel anders dan vorige week. Er waren veel meer mensen op de straat en er hing nog steeds een hele gezellige en goede sfeer. Na even door de verschillende straten gelopen te hebben bij de witte brug gestopt. De sambaband stond alweer klaar. Snel gooide we wat geld in de hoed, zodat ze zouden gaan spelen. En we kregen gelijk wat moois te zien! De plaatselijke homo´s voerden een mooi sambashowtje op. Te bizar hoe deze mannen konden bewegen. Al snel werd het behoorlijk druk bij de brug en werd het steeds gezelliger. Al snel kwamen we de Nederlandse jongens die sinds gister bij ons op de kamer sliepen in Lapa tegen en vormden we een echte Hollandse groep. Wij als stijve Nederlanders konden natuurlijk niet op tegen de flexibele Brazilianen en al snel stonden er veel locals om ons heen die ons gingen samba dansen. Taco was deze avond heel erg geliefd. Op het moment hij naar de wc liep werd hij door zowel man en vrouw in zijn billen geknepen en meerdere vrouwen probeerde hem te zoenen. Het toppunt voor mij was dat een dakloze vrouw Taco probeerde te zoenen. Ik kwam de eerstkomende vijf minuten niet meer bij van het lachen. En af en toe plaag ik hem er nog steeds mee. Maar dan moet ik ook wel zeggen dat hij ook versierd werd door een behoorlijk mooie Braziliaanse ;). Het samba dansen ging ons behoorlijk goed af. Op een gegeven moment kreeg ik het compliment dat ik nu ECHT samba aan het dansen was. Nog twee weekjes oefenen en ik zou sambadansen als een Braziliaanse. Dus hoe meer caipirinha´s hoe beter je gaat dansen! Uiteindelijk in een club beland. Hier werden Taco en een andere Nederlandse jongen voortdurend over hun rug geaaid door een paar vrouwen, die volgens ons geen vrouw waren. In de club nog een Braziliaanse volksdans gedanst en uiteindelijk de bus terug genomen. In de bus kwam er een Braziliaanse bij Albert (de andere Nederlandse jongen) op schoot zitten. Het was een ontzettende mooie meid en Albert trok dit nog maar net. Hij wist niet waar hij kijken moest. De andere Braziliaanse kwam bij Taco op schoot zitten en probeerde met hem te zoenen (waar ik achter zat). Taco reageerde hierop ´wat doe je nou!´. De Braziliaanse probeerde Taco wijs te maken dat zij de hele avond met Taco had gezoend. Echter bleek dit een andere jongen te zijn, die geeneens op Taco leek. Het was al met al weer een ontzettende leuke avond. Wij zouden het helemaal niet erg vinden als Lapa naar Nederland verhuist.

Zaterdag waren we behoorlijk brak. We waren niet eens in staat om ons bed uit te gaan voor het ontbijt. Uiteindelijk toch nog voor 12 uur ons bed uit gekomen en zijn we richting de winkelstraat gelopen om voor mij een bikini te kopen. Dit is hier nog een behoorlijk opgave, aangezien in geen bikini wil waar je mijn bilnaat in kan zien. Op een gegeven moment had ik een leuke bikini gezien, maar het broekje zat toch nog wel iets te strak, dus ik vroeg om een grotere maat......ik had al de grootste maat aan. Ik weet niet wat voor billen ze hier hebben, maar ik paste gewoon niet in de grootste maat. Gelukkig kon Taco mij gerust stellen dat er niks mis met mij billen was en dat het gewoon aan het bikini broekje lag. Taco was behoorlijk geduldig tijdens het bikini shoppen en uiteindelijk ook wat leuks gevonden en een mooi jurkje, die Taco voor mij had uitgezocht. Nog even voor hem naar een shirtje gekeken, maar merkten al snel dat de Brazilianen van een andere formaat zijn dan Taco.
´s Middags op het strand met de Nederlandse jongens gevolleybald. Zij wilden Taco wel even afmaken. Natuurlijk is dat ze niet gelukt. Vooral omdat Taco zo´n goede partner had. Rond een uurtje of drie op zoek gegaan in Ipanema naar een sportkroeg om hier Brazilie - Nederland te kijken. Jammer genoeg was het niet heel erg druk in de kroeg en waren er niet heel veel Brazilianen.
´s Avonds met zijn 8en pasta gemaakt in het hostel en opgegeten natuurlijk. Erg gezellig :).

Zondag was de dag van de voetbal derby Rio de Janeiro, flamengo´s, tegen Sao Paulo, Corinthians! Tijdens deze wedstrijd zou afscheid genomen worden van een oude held genaamd Petrovich. Dus het zou een spektakel worden. Om kwart over een stond de bus klaar om ons naar het Olympisch stadion te rijden.
Daar aangekomen stond er al een mannetje met voetbal shirts klaar. Beide kochten we een shirt met nummer 10, Ronaldinho, erop. We probeerden nog een deal te sluiten maar de verkoper wilde er niet aan. Uiteindelijk besloten we om ze toch te kopen en het was een goede beslissing want de andere shirts werden alleen maar duurder en duurder.
De rood met zwarte stroom werd groter en groter. Maar we zagen geen wit en zwart van de Corinthians. Het leek eeuwen te duren voordat we eindelijk met de fans mee mochten lopen naar de ingang. Overal schreeuwde iedereen Flamengo´s naar ons en knikte ons bemoedigend toe dat we het goede team gekozen hadden. Ik had ook niet graag in een Corinthians shirt gelopen.. Mijn schoenen waren wel zwart en wit maar dat hebben ze gelukkig niet opgemerkt!
Voor het stadion stond de zwaarbewapende politie de orde te bewaken maar veel hadden ze niet te doen want ze stonden met hun enorme knuppels rondjes te draaien en te praten. We hebben Lenneke er nog voor gezet zodat we stiekem een foto konden maken. Vorige keer dat we dat probeerde in lapa begonnen ze te schreeuwen!
Binnen gekomen heb ik nog even heerlijk geknuffeld met een Brahma (biermerkt) mascotte en kregen we enorme ballen om mee te klappen en te gooien. Het stadion was behoorlijk groot vergeleken met het vorige stadion. Er passen ongeveer 50000 man in. We zaten twee vakken naast de harde kern die weer trommels en vlaggen hadden meegenomen. Aan de overkant was het tegenpubliek gevestigd. Dit zag er er zielig uit omdat de tribune bijna leeg was. Maar voordat de wedstrijd begonnen was zat het stadion bijna helemaal vol. Aan drie kanten was het rood en aan de overzijde wit! Wat een machtig gezicht! Het geluid was helemaal overweldigend. Net voor de wedstrijd werd een legandarische vrije trap van petrovich vertoond. Zodra de bal het goal in vloog in de herhaling ging het publiek helemaal los!
Op onze stoelen lag een rood vlak dat we omhoog moesten houden zodra de spelers van Flamengo het veld zouden betreden. Hiermee zouden we een figuur maken. We hadden uiteindelijk geen idee welk figuur we maakten. Maar aan de lange zijde werd petrovich gespeld. Overal zwaaide vlaggen, werd wc papier gegooid en hier en daar werd vuurwerk afgestoken.
Op de schermen werd de score van de andere wedstrijden bijgehouden. Af en toe werd er ineens nog harder gejuicht en dan bleek dat Vasco weer een tegendoelpunt kreeg. Ze gunnen elkaar niks!
Achter ons zat een wat oudere man die elke slechte gespeelde pass hartelijk vervloekte. De vloek bevatte altijd het woord ´puta´ en meestal eindige hij zijn zin met boeha. we hebben geen idee wat het betekend of hoe we het schrijven moeten. Maar hij kon grondig vloeken en sprak met veel vocht!

Natuurlijk hoopten we op de truukjes van Ronaldhino maar hij viel wat tegen. Als hij de bal verloor gooide hij zijn handen in wanhoop omhoog maar zette geen stap meer om de bal weer te veroveren. Gelukkig kregen we een fenomenaal hakje te zien waardoor hij een andere speler voor het goal kreeg! Die de kans vervolgens falikant vernaggelde. De wedstrijd op zich was niet heel interessant. De eindscore was 1-1 maar de sfeer was genoeg om ons 90 minuten te verbazen. Vooral toen ze 1-0 achter kwamen stonden ze als een man op en begonnen ze nog harder hun liederen te zingen. (dale dale hoho!) Hierdoor hebben we geen minuut het geluid van de tegenstander kunnen horen die ook met hun vlaggen stonden te zwaaien!
Gelukkig verliep alles rustig en waren er geen rellen of opstandjes. Althans niet dat wij meemaakten. Dus we kwamen weer veilig in ons hostel en hebben we onszelf verwend op een echte maaltijd bij de lokale snackbar!

Maandag werden we wakker met een heerlijk zonnetje en een mooie blauwe lucht. Heerlijk weer om lekker lui te zijn en niks te doen. Echter was dit niet helemaal mogelijk. We moesten namelijk nog een aantal dingetjes regelen voor het vertrek van morgen. Het waren van die kleine irritante dingetjes, die toch veel tijd in beslag nemen. Uiteindelijk toch nog wel eventjes op het strand gelegen en jeetje wat waren wij lui. Taco dacht dat ik veranderd was in een luiaard, die zich alleen van tijd tot tijd even omkeerde. Rond half 2 keerden wij terug naar het hostel om nog wat dingetjes te regelen en vervolgens naar Sugar Loaf te gaan. Ik dacht dat ik vergeten was om het kaartje in de rugzak te stoppen, maar gelukkig heeft Taco een heel erg goed richtingsgevoel, dus had hij geen kaartje nodig. Met de metro naar Botafogo gegaan en vanaf daar naar Sugar loaf gelopen. Sugar loaf is een berg midden in Rio, vanwaar je een mooi uitzicht over Rio hebt. Je kan naar de top van de berg via twee verschillende kabelbaantjes. Ook kan je naar het eerste station lopen en dan het tweede kabelbaantje naar de top nemen. Wij besloten om het eerste gedeelte te lopen. Het pad omhoog gaat door een soort van bos. Taco en ik waren zo slim geweest om geen schoenen aan te trekken, maar gewoon op onze flipflops omhoog te lopen. Dit heb ik geweten. Taco sprintte als een berggeit omhoog. Hij heeft geen schoenen nodig :). Ik had wat meer moeite met het pad en mijn flipflops. Onderweg genoten van het nu al mooie uitzicht over Rio en aapjes gezien. Ik wil zo´n aapje wel mee naar huis nemen, maar van Taco mag hij niet in zijn tuin wonen. Dus dat gaat hem dan ook niet echt worden. Het pad omhoog was niet echt goed aangegeven en op een gegeven moment waren we echt door de bosjes aan het banjeren om het juiste pad te vinden. Taco voelde zich net Tarzan. Lekker door de bosjes heen sprintte. Ik voelde me net Jane in haar nette jurkje. Uiteindelijk  hebben we wel het midden station gevonden. Ook vanaf het midden station was het uitzicht over de verschillende delen van Rio heel erg mooi. Bizar hoe deze stad gevormd is. Doordat elk strand haaks op elkaar staat, lijkt het wel alsof Rio rond is. Daarnaast heb je in de stad verschillende bergen en zie je hoe tegen sommige bergen de favela´s gebouwd zijn. En dan heb je natuurlijk nog het inmense Cristusbeeld. Na ongeveer 1,5 week zijn we ondertussen wel een beetje bekend in Rio, dus we konden de verschillende delen ook aanwijzen (waar wat lag etc.). Nog net voor de zonsondergang de kabelbaan naar de top van Sugar loaf genomen en hier de zonsondergang bekeken. Gewacht totdat het een beetje donker was, zodat we Rio ook by night konden zien. We hadden een erg mooie zonsondergang en het lichtgevende Rio was ook erg indrukwekkend.
Vanaf Urca (de barrio waar Sugar loaf ligt), de bus terug genomen naar Copacabana en aan de boulevard gegeten. Omdat het ons laatste avondje in Rio was en we tot nu toe nog geeneen keer uiteten waren geweest in Rio vonden we dat we onszelf wel even mochten verwennen. We bestelden beide een ´southern brazilian bbq´ en een fles Braziliaanse rode wijn. Het eten was heerlijk, de wijn was lekker en de omgeving om bij weg te dromen. Na het eten nog even over de boulevard naar het marktje gelopen.
Terug in het hostel betaald, tassen gepakt en al die dingen die bij het vertrek horen.

Nu gaan we nog even genieten van de laatste zonnestralen en onze laatste caipirinha drinken op Copacabana, voordat we weer in het vliegtuig terug naar Nederland stappen.

We hebben in de afgelopen drie en een halve maand onvergetelijke dingen meegemaakt dat ons de rest van ons leven bij zal blijven. Ook hebben we samen een onvergetelijke tijd gehad en vinden we elkaar nog steeds heel erg leuk :).

Tot snel!

Dikke kus,

Taco en Lenneke